Þegar tími...

...og ákveðnir hæfileikar fara saman...

 

Viðbót...

Ég áttaði mig allt í einu á því að til þess að meta snilldina er betra að hafa upphaflegu útgáfuna til hliðsjónar...

Væri kannski...

...ráð að breyta leitarskilyrðum og einblína ekki bara á ísbirni með þyrlur?

Baráttan um titilinn...

...í enska boltanum er hér skilgreind í tónum.  Þarfnast væntanlega ekki frekari skýringar.

Hvað á barnið að heita?

Hefði hljómsveitin Feedback náð alheimsvinsældum og meðlimir sveitarinnar orðið andlegir trúarleiðtogar Valtýs Björns án nafnabreytingar?  Væru Kenneth Reginald Dwight, Declan MacManus, Thomas Woodward og Arnold Dorsey skærar stjörnur á himni dægurtónlistarinnar?  Hefðum við veitt gruggsveitinni Mookie Blaylock verðskuldaða athygli?  Hvað með Pud, Psychedelic Rangers, Teen King and The Emergencies, Sharp Young Men, Gary Webb, Skip Rope, The Makers?  Þetta eru allt hljómsveitir og listamenn sem töldu framtíð sinni betur borgið að undangenginni nafnabreytingu og líklega má fullyrða að hafi haft erindi sem erfiði. 
Getraun dagsins...hvaða listamenn og hljómsveitir eru þetta?

Nafnapælingin er aðallega tilkomin vegna þess að lítt þekkt hljómsveit, líklega rússnesk, hafði vit á því að vanda mjög til verka þegar kom að nafnavali.  Af afrekum sveitarinnar fara fáar sögur...enn sem komið er.  Söngvarinn er reyndar hress.  Þetta er stórsveitin Snorri Sturluson að spila í Havana-klúbbnum í Moskvu.

Aukagetraun dagsins...

Hvaða myndarpiltur heldur hér þéttingsfast í hönd eiginkonu sinnar...og nýtur þeirra forréttinda að vera í kjörhæð þegar kemur að faðmlögum?

Afmælisbarn dagsins er...Númi Snorrason.  Hann er eins árs í dag.

Engan veginn...

...það sem ég var að leita að á hinu alltumlykjandi alneti.  Stundum finnur maður góða hluti fyrir algjöra tilviljun...

Ef auglýsingarnar voru bannaðar...hvernig fóru þær þá að því að rata inn á alnetið?  Eru bannaðar auglýsingar kannski það sem koma skal?

Ég er búinn...

...að vera með þetta lag á heilanum í nokkra daga.  Jens Guð er einmitt með ágæta hugleiðingu um þennan mikla meistara og þessir "samstarfsörðugleikar" sem þar eru tíundaðir koma glögglega í ljós við flutning þessa lags.  Chuck spilar lögin sín einfaldlega í samræmi við lundarfarið í það og það skiptið.  Fyrir utan það að vera óendanlegur tónsnillingur er maðurinn svo sérlundaður að það hefur aðdáunaraukandi áhrif.

Eigum við að ræða gullbarkann frá Dalvík eitthvað sérstaklega? 

Hættur, farinn, búið, bless...

Svo mælti David Bowie fyrir réttum 33 árum, 12.apríl 1975.  Reyndar sagði hann: "I´ve rocked my roll.  It´s a boring dead end, there will be no more rock´n´roll records from me."  Þetta var í annað sinn á ferlinum sem Bowie lýsti því yfir að hann væri hættur, hann var á þessum tíma orðinn gegnsósa af ólyfjan og að mörgu leyti taktlaus við umhverfið, en tónlistin sem vall út úr honum var fyrsta flokks.  Sem betur fer stóð hann engan veginn við illa ígrundaða yfirlýsinguna.

Þegar Bowie þruglaði þessa steypu í vitna viðurvist var hann búinn að gefa út nokkur ómetanleg meistarastykki.  Space Oddity kom út árið 1969 og var endurútgefin þremur árum síðar, The Man Who Sold the World kom út árið 1970, Hunky Dory 1971, Ziggy Stardust 1972, Diamond Dogs kom út 1974 og Young Americans 1975, árið sem hann lýsti því yfir að hann væri hættur.  Þetta eru allt frábærar plötur og reyndar er sú næsta í röðinni, Station To Station frá 1976, í sama gæðaflokki, en þar kom The Thin White Duke, náskyldur Ziggy Stardust, til skjalanna.  Inn á milli læddust svo plötur eins og Alladin Sane og hermiplatan Pin Ups, sem eru góðra gjalda verðar...en standast varla samanburð við hljómfegurri systkini sín. 

Gleðin og ánægjan yfir því að David Robert Jones snarsleppti því að hætta að dufla við tónagyðjuna er fölskvalaus.  Við hefðum misst af Berlínar-trílógíunni; Low, Heroes og Lodger, sem og Scary Monsters og Tonight svo fátt eitt sé nefnt.  Ég skal fúslega viðurkenna það að á síðari árum hefur Bowie gert plötur sem hafa reynst nokkuð tormeltar, enda hefur hann lifað og starfað eftir þeirri gullnu reglu að landamæri í tónlist fyrirfinnist aðeins í höfði þess sem semur, spilar og/eða hlustar.  Maðurinn er snillingur.

Til upprifjunar...

Fame er af plötunni Young Americans sem kom út árið 1975.  Annar meðhöfunda Bowies er sjálfur John Lennon, sem auk þess að eiga væna sneið af laginu syngur bakraddir í því.  Það sem gerir myndbandið sérlega skemmtilegt fyrir síðuhaldara er að Bowie var einmitt í þessum gír þegar kynni okkur hófust...árið 1976.

Heroes er titillag miðjuplötunnar í Berlínar-trílógíunni og kom út árið 1977.  Því hefur stundum verið haldið fram, bæði í ræðu og riti, að stórmeistarinn Brian Eno hafi stýrt upptökum á þessum þremur plötum, en það er ekki allskostar rétt.  Eno kom vissulega að verkinu, samdi m.a. lagið Heroes í samvinnu við Bowie og lagði stór og þung lóð á vogarskálarnar á plötunum þremur, en upptökustjórinn er Tony Visconti.  Visconti þessi starfaði talsvert með og í kringum Bowie og kemur vðið sögu m.a. á The Man Who Sold the World, Diamond Dogs, Young Americans og Scary Monsters.  Hann á aukinheldur á afrekaskránni takkastjórnun hjá The Iveys, sem síðar urðu Badfinger, T-Rex, Boomtown Rats, Stranglers, Adam Ant, Manic Street Preachers og Morrissey.  Þetta er enginn pappakassi.

Rúsínan...þetta er kannski besta Bowie-lagið þegar allt kemur til alls.  Þetta er ósköp einfaldlega eitt besta lag allra tíma.

Ég skil ekki alveg...

...af hverju ríkir menn í útlöndum vilja í sífellu borga fyrir dýrgripi með íslenskum krónum.

Er ekki alltaf verið að tala um að krónan sé í kúknum?

ÍNN...

...hefur heldur betur stytt mér stundirnar í veikindum síðustu daga.  Það er eitthvað við óformlegheitin sem er óendanlega heillandi.  Sumt varðandi óformlegheitin er reyndar stórkostlega furðulegt. 

Það hefur til dæmis komið í ljós að hægt er að stjórna heilum sjónvarpsþætti án þess að vera í myndverinu.  Án þess að vera á landinu.  Það er algjörlega óborganlegt.

Þegar Ingvi Hrafn er á Florida, hvar haldnar voru undarlega margar ráðstefnur fréttamanna í árdaga Stöðvar 2, stýrir hann þættinum sínum í gegnum fartölvu.  Gesturinn situr grandalaus í myndverinu og spjallar við tæki og tól eins og enginn sé morgundagurinn...

Annað slagið er svo skipt yfir á stjórnandann, sem eys úr skálum visku sinnar fyrir framan netmyndavél af bestu gerð...

Þetta er stórbrotið sjónvarp.

Stal þessum...

...frá Benna. 

Hvað ætlar Martin Keown að nota fyrir andlit þegar apinn kemur og vill fá rassgatið sitt aftur?