Hættur, farinn, búið, bless...

Svo mælti David Bowie fyrir réttum 33 árum, 12.apríl 1975.  Reyndar sagði hann: "I´ve rocked my roll.  It´s a boring dead end, there will be no more rock´n´roll records from me."  Þetta var í annað sinn á ferlinum sem Bowie lýsti því yfir að hann væri hættur, hann var á þessum tíma orðinn gegnsósa af ólyfjan og að mörgu leyti taktlaus við umhverfið, en tónlistin sem vall út úr honum var fyrsta flokks.  Sem betur fer stóð hann engan veginn við illa ígrundaða yfirlýsinguna.

Þegar Bowie þruglaði þessa steypu í vitna viðurvist var hann búinn að gefa út nokkur ómetanleg meistarastykki.  Space Oddity kom út árið 1969 og var endurútgefin þremur árum síðar, The Man Who Sold the World kom út árið 1970, Hunky Dory 1971, Ziggy Stardust 1972, Diamond Dogs kom út 1974 og Young Americans 1975, árið sem hann lýsti því yfir að hann væri hættur.  Þetta eru allt frábærar plötur og reyndar er sú næsta í röðinni, Station To Station frá 1976, í sama gæðaflokki, en þar kom The Thin White Duke, náskyldur Ziggy Stardust, til skjalanna.  Inn á milli læddust svo plötur eins og Alladin Sane og hermiplatan Pin Ups, sem eru góðra gjalda verðar...en standast varla samanburð við hljómfegurri systkini sín. 

Gleðin og ánægjan yfir því að David Robert Jones snarsleppti því að hætta að dufla við tónagyðjuna er fölskvalaus.  Við hefðum misst af Berlínar-trílógíunni; Low, Heroes og Lodger, sem og Scary Monsters og Tonight svo fátt eitt sé nefnt.  Ég skal fúslega viðurkenna það að á síðari árum hefur Bowie gert plötur sem hafa reynst nokkuð tormeltar, enda hefur hann lifað og starfað eftir þeirri gullnu reglu að landamæri í tónlist fyrirfinnist aðeins í höfði þess sem semur, spilar og/eða hlustar.  Maðurinn er snillingur.

Til upprifjunar...

Fame er af plötunni Young Americans sem kom út árið 1975.  Annar meðhöfunda Bowies er sjálfur John Lennon, sem auk þess að eiga væna sneið af laginu syngur bakraddir í því.  Það sem gerir myndbandið sérlega skemmtilegt fyrir síðuhaldara er að Bowie var einmitt í þessum gír þegar kynni okkur hófust...árið 1976.

Heroes er titillag miðjuplötunnar í Berlínar-trílógíunni og kom út árið 1977.  Því hefur stundum verið haldið fram, bæði í ræðu og riti, að stórmeistarinn Brian Eno hafi stýrt upptökum á þessum þremur plötum, en það er ekki allskostar rétt.  Eno kom vissulega að verkinu, samdi m.a. lagið Heroes í samvinnu við Bowie og lagði stór og þung lóð á vogarskálarnar á plötunum þremur, en upptökustjórinn er Tony Visconti.  Visconti þessi starfaði talsvert með og í kringum Bowie og kemur vðið sögu m.a. á The Man Who Sold the World, Diamond Dogs, Young Americans og Scary Monsters.  Hann á aukinheldur á afrekaskránni takkastjórnun hjá The Iveys, sem síðar urðu Badfinger, T-Rex, Boomtown Rats, Stranglers, Adam Ant, Manic Street Preachers og Morrissey.  Þetta er enginn pappakassi.

Rúsínan...þetta er kannski besta Bowie-lagið þegar allt kemur til alls.  Þetta er ósköp einfaldlega eitt besta lag allra tíma.

Athugasemdir

[Markús frá Djúpalæk, 12.4.2008 kl. 06:09]

Þér eigið hól skilið fyrir samantekt þess. Lifið heilir.

[Ómar Ingi, 12.4.2008 kl. 11:12]

Bowie var og er snillingur , hann var soldið á undan sínum tíma.

[arnar valgeirsson, 12.4.2008 kl. 18:43]

nei, þetta er sko enginn pappakassi. brian eno ekki heldur.

young americans er að mínu viti bara ekkert frábær en misjafn er smekkur manna. en heroes og life on mars eru snilld.

besta lagið er þó - að mínu viti því misjafn er smekkur manna - lady grinning soul af plötunni geðsjúki gaurinn.

en þetta er skemmtilegt.

[arnar valgeirsson, 13.4.2008 kl. 00:21]

jamm, hérumbil besta lagið með pink floyd... hvernig væri að setja besta með bowie????

var það ekki lady grinning soul?

eða bara meira með pink floyd sko. bara næsta tímann þessvegna.

[arnar valgeirsson, 13.4.2008 kl. 00:32]

snilld. kominn í dynheimastuð og þvílíkan fíling.

[Kristján Jónsson (IP-tala skráð) 18.4.2008 kl. 00:34]

Hef lengi verði þeirrar skoðunar að Bowie hafi verið í heilablóðfalli þegar hann samdi mörg af sínu bestu lögum. Snilldin er bara yfirþyrmandi. Sammála þér með Life on mars.

[Jens Guð, 20.4.2008 kl. 00:28]

  Ég hlusta að venju á laugardagsþáttinn þinn á rás 2.  Þú varst að velta fyrir þér textanum "Perfect Day" eftir Lou Reed.

  Fyrir nokkrum árum las ég viðtal við Lou Reed þar sem hann tjáði sig um þennan texta.  Hann sagðist undrast að fólk væri að velja þennan söng í giftingarveislum.  Í textanum væri hann að hæðast að lágmenningu smáborgarans.  Það sem smáborgarinn teldi vera fullkominn dag væri að rölta í dýragarð og eitthvað álíka lítilfjörlegt (ég kann ekki textann en í honum er einhver frekari upptalning á því sem Lou Reed telur vera lágmenningu). 

  Textinn er sem sagt háðsk ádeila á lágmenningu meðaljónsins. 

[arnar valgeirsson, 20.4.2008 kl. 00:49]

missti reyndar af lou reed en perfect day er frábært og ekkert minna. náði hinsvegar í síttaðaftansyrpu og yngdist um nokkur ár. sem er fínt.

og þeyr vekur líka upp nostalgíu. sérstaklega því mér var boðin staða söngvara í hljómsveit þeirra gulla bassaleikara, nú symfó... og jónasar sem var minnir mig fremur á trommur en gítar en mér er lífsins ómögulegt akkúrat nú að muna nafnið á grúppunni, þó ég muni það á morgun.

jónas er fyrrum markvörður KA og núverandi úbersjálfstæðismaður. en þetta átti sko að vera algjörlega í anda þeysara.

ég afþakkaði og tónlistarferillinn lést þar með. þó lifnaði aðeins við þegar spilað var á hljómborð í sveitinni bónusbandið á flateyri, en frægðin náði ekki útyfir fjörðinn.

annars fíla ég (svona megnið af þeim) lögin.

í næstu síttaðaftansyrpu mæli ég með ultravox og human league auk vinar míns að sjálfsögðu. og planet earth með duran. jebbs.

[Haraldur Davíðsson, 8.5.2008 kl. 04:11]

takk fyrir mig frændi