Af ferðalögum...

...dagsins.

  

Getraun dagsins.  Hvar er þessi mynd tekin...hver byggði húsið...og hver málaði myndirnar?

Það mætti m.a.s. spreða í bónusspurningu...hvernig er myndskreyting hússins tilkomin?

Þjónustan á Hótel Héraði er algjörlega til fyrirmyndar.  Ég spurðist fyrir um það í afgreiðslunni hvað ég þyrfti að leggja á mig langt ferðalag til að komast í þá aðstöðu að geta horft á enska boltann.  "Það er bara hérna rétt hjá, á Café Nielsen", svaraði konan í afgreiðslunni.  Á meðan ég reyndi, greindarlegur á svip, að átta mig á því hvaða merking liggur að baki skilgreiningunni "rétt hjá" í þessum landshluta spurði hún hvort mig vantaði bíl.  "Nei, nei, ég fer nú ekki að spreða í leigubíl", svaraði ég. "Ég var ekkert að meina það", svaraði afgreiðslukonan brosandi.  "Viltu ekki bara fara á bílnum mínum!"

Hnjúkar

Umtöluðustu hnjúkar álfunnar eru tilkomumiklir.  Það var dálítið magnað að keyra yfir tvær af þremur stíflum, upplifa stærðina, setja hlutina í ákveðið samhengi og snæða svo hádegisverð á hálendinu.

  

Svenni bílstjóri var að öðrum ólöstuðum maður dagsins.  Fróðleikurinn sem vall upp úr manninum var með ólíkindum.  Á leiðinni tilbaka var náttúrulega ekki hægt að rekja sögulegar staðreyndir og henda í okkur fróðleiksmolum í öfugri röð, þannig að gripið var til þess ráðs að segja valdar sögur af merkum mönnum og konum.  Íslensk fyndni er engu lík.
Sagan sem einhverra hluta vegna stendur upp úr er af séra Bjarna, sem hringdi í Þórmund bónda til að athuga hvort vestanvindar hefðu haft áhrif á heyskapinn.  Bóndinn sagði farir sínar ekki sléttar, hey hefði fokið út í veður og vind og að "þetta væri allt verk hans þarna í neðra".  "Nú", svaraði sérann, "ertu viss um að hann hafi átt hlut að máli?"  "Já", svarði bóndinn að bragði.  "Ég er alveg viss um að hinn myndi ekki gera svona!"
Tímalaus snilld.

Þessar reyndust ekkert sérlega móttækilegar fyrir rammíslenskri gamansemi...

  

...

Hvað er að gerast?

Er ég kannski sá eini sem hef áhyggjur af uggvænlegri þróun? 

Maður dagsins!

Það var aðdáunarvert hvernig besti knattspyrnumaður þjóðarinnar, Eiður Smári Guðjohnsen, beindi athyglinni frá eigin ágæti og afrekum í kjölfar sigurleiksins gegn N-Írum í gær og tileinkaði sigurinn Ásgeiri Elíassyni.  Honum tókst, í einni stuttri setningu, að heiðra minningu þessa mikla meistara með þeim hætti að seint gleymist.  Rammur sonur hafsins með víkingaæð í blóðum sat í sófanum heima og táraðist.

Heiðursnafnbótinni "Maður dagsins" fylgir myndbirting.

 

 

 

 

Það ánægjulegasta við leikinn í gær, og reyndar Spánverjaleikinn á undan líka, var að sjá aftur hinn alíslenska baráttuanda.  Það hefur verið ansi erfitt að sjá og upplifa andleysi síðustu missera; stundum getur maður nefnilega sætt sig við tap...ef baráttan og viljinn eru til staðar.  Það er erfiðast að horfa upp á sannfærandi og verðskuldað tap.  Í gær gengu jákvæðir eiginleikar íslenska karlalandsliðsins hönd í hönd; framganga að hætti víkinga og góð úrslit.  Það er ekki hægt að biðja um meira.

Stóð honum úti á túni?

Þetta blasir við á bls. 26 í Fréttablaðinu í dag.  Líklega hafa prófarkalesarar blaðsins haldið árshátíð um helgina með viðeigandi sunnudagsslappleika og skertri athyglisgáfu.

 

 

 

 

 

 

 

 
Annars er ekkert nema gott eitt um landsliðið að segja.

Þau undur og stórmerki gerðust um helgina að á öldum ljósvakans var flutt lag við texta síðuhaldara.  Það var undarleg upplifun.  Textinn fjallar um knattspyrnuástundun Gnúpverja.  Hann var pantaður.  Magnús Þór hinn eldri þarf kannski ekki beinlínis að fara að vara sig, kveðskapurinn var ekkert sérlega dýr, en vegna ágætrar skemmtunar við smíðina og sjálfhverfu er vel hugsanlegt að framhald verði á.  Þá er nú ansi hentugt að vera tiltölulega nýbúinn að festa fé í glimrandi kassagítar úr búð tóna.
Komi til almenns þrýstings og auðsýnds áhuga er vel hugsanlegt að textinn verði birtur hér á síðunni.