Óbeisluð fegurð...

Athugasemdir

[Ingvar Valgeirsson, 1.2.2008 kl. 09:56]

Þrátt fyrir ofnæmi allsvakalegt verð ég að taka undir fyrirsögnina. Næstum jafnfallegt og lemúr.

[Markús frá Djúpalæk, 1.2.2008 kl. 13:07]

Er þetta ekki lemúr?

[Guðni Már Henningsson, 2.2.2008 kl. 00:27]

mér finnast rottuhundar ekkert sérstaklega fagrir...

[Jens Guð, 3.2.2008 kl. 01:40]

  Ég hlusta að venju á laugardagsþáttinn þinn á rás 2.  Það var gaman að rifja upp Mr. Tambourine Maní flutningi Dylans.  Ég vil leiðrétta það að lagið hafi fyrst orðið þekkt í flutningi The Byrds.  Þetta er reyndar ekki alrangt vegna þess að í flutningi The Byrds varð lagið vinsælla í útvarpsspilun og náði 1.  sæti vinsældalista bæði austan og vestan hafs.

  En þetta lag kom út með Dylan á plötunni Brining it all Back Home í maí 1965.  Sú plata náði efsta sæti breska vinsældalistans og 6.  sæti þess bandaríska.

  The Byrds gáfu lagið út mánuði síðar.  Þetta er samt ekkert sem ástæða er til að leiðrétta í útvarpinu.  Ég er frekar að skjóta þessu að þér til gamans.

[Snorri Sturluson, 3.2.2008 kl. 13:22]

Sæll Jens.  Þakka ábendinguna. Ég var nú einmitt að reyna að koma þessu frá mér á skiljanlegan hátt, en stundum vefst manni tunga um hurð (!) og allt fer á versta veg. 
Punkturinn var sá að útgáfa Byrds er mun þekktari meðal almennings, margir hafa kynnst laginu sem Byrds-lagi (ekki ósvipað All Along the Watchtower...sem margir halda að sé Hendrix-lag).  Líklega hjálpast þarna að tímasetningar útgáfanna (líklega einstakt í tónlistarsögunni!) og sú staðreynd að Byrds-útgáfan verður í rauninni að flokkast sem "vænlegri útvarpsútgáfa", ekki síst með tilliti til tíðarandans upp úr miðjum sjöunda áratugnum; versin eru helmingi færri (tvö í stað fjögurra) og lagið sjálft rúmlega helmingi styttra en hjá Dylan.  Lagið er hins vegar mun betra í flutningi höfundarins, gömul saga og ný, en ekki verður atast mikið í Byrds fyrir þeirra framlag.  Í fljótu bragði verða útgáfur Byrds og Jimi Hendrix Experience og einkennilega heilllandi útgáfa Roxy Music af A Hard Rain´s a-gonna Fall að teljast með því besta sem menn hafa gert þegar þeir hafa farið höndum um illbætanleg verk meistara Dylan.

[Guðni Már Henningsson, 4.2.2008 kl. 13:59]

ekki má gleyma frábærri túlkun Elvisar Presleysonar á laginu Tomorrow´s a long time...hrein og tær snilld..

[Ingvar Valgeirsson, 7.2.2008 kl. 15:29]

Jú, stundum ná endurgerðir að toppa orgínalinn - m.a.s. tókst Cocker að toppa Bítlana á Woodstock (að mínu mati). Watchtower hjá Hendrix finnst mér líka eiga heima í þeirri deild.

Samt finnst mér While my guitar gently weeps betra með Bítlunum en hjá kappakstursgítaristanum Vinnie Moore...  

[Jens Guð, 10.2.2008 kl. 00:49]

  Snorri,  ég átta mig alveg á hvað þú ert að fara og get skrifað undir það allt.  Almenningur þekkir klárlega fyrst og fremst lagið í flutningi The Byrds.  Dylan sendi það aldrei frá sér á smáskífu og á sjöunda áratugnum spiluðu útvarpsstöðvar fyrst og fremst smáskífur. 

  Lagið var heldur ekki áberandi á plötu Dylans.  Það var gert myndband við "Subterranean Homesick Blues",  upphafslag plötunnar.  Tvö önnur lög plötunnar urðu meira áberandi í flutningi Dylans:  "Maggie´s Farm" og "It´s All Over Now,  Baby Blue".  Síðarnefnda lagið var síðar "coverað" af mörgum,  m.a. The Animals og Joan Baez.

  Guðni,  mikið er ég þér sammála.  Ég er ekki mikill Presley-kall.  En túlkun hans á þessu lagi er einn af gullmolunum á misjöfnum ferli Elvisar.

  Ingvar,  þeir eru ekki margir sem hafa toppað höfundana í flutningi á Bítla-lögum.  En Joe Cocker gerð það með "With a Little Help from my Friend".  Reyndar þykir mér lagið leiðinlegt með Bítlunum,  eins og önnur Bítla-lög sem Ringo söng. Er ég þó töluvert mikill Bítla-kall og hef mikið dálæti á trommuleik Ringos.

  Ég man ekki hvort það var Mojo eða Q eða eitthvert annað breskt músíkblað sem var fyrir nokkrum árum með skoðanakönnun um besta "cover" lag rokksögunnar.  "All Along Whatchtower" með Hendrix hreppti toppsætið.